Als het middel niet snel genoeg vervliegt lost het het parafine tussen de vezels ook op en laten de vezels deels los.
Er zit helemaal geen parafine tussen de vezeltjes!!
MDF is een mengsel van 40% hardhout (voornamelijk Eiken) en 60% naaldhout vermengt met een formaldehyde houdende thermohardende kunstharslijm. Dit wordt als massa op een lopende band gestort en door middel van walsen tot een lange plaat van gewenste dikte geperst en op maat gezaagd. Hierbij wordt er in de laatste persgang gebruik gemaakt van warmte om de kunstharslijm te laten uitharden. Hierna worden de platen in een waaier gedroogd en daarna worden ze in een calibreermachine op exacte dikte geschuurd.
De walsen waar de mdf-pulp doorheen gaat bevatten smeermiddel (meestal medicinale parafine olie omdat die in alle voorvallen het minst schadelijk is)
Na het calibreren (schuren) zou er eigenlijk geen parafine meer over moeten blijven op de platen.
Hoewel MDF te boek staat als een zeer homogeen materiaal wil het bij sommige kwaliteiten nog wel eens voorkomen dat de toplaag na het schuren verschillende dichtheden heeft, op zich geen probleem tenzij er vloeistof op in kan werken waardoor het oppervlak onregelmatig gaat "opruwen" door vezels die wat opzetten.
Hierdoor kun je een wolkerig en oneffen gedekt effect zien na de eerste laklaag.
Bij hoogglans kan het zelf leiden tot een onregelmatig spiegelend oppervlak vanwege minime dikte verschillen (hobbelig)
In de jaren '90 had je het merk Sonnepan die ook op zeer grote schaal bij de grote DHZ ketens werd verkocht. Deze MDF, afkomstig uit Canada meen ik, was zo ontzettend vettig dat hij letterlijk uit je vingers gleed!!
Die kon je nog niet eens schuren zonder te ontvetten.
Wellicht dat daar het gebruik van ontvetten vandaan komt?