Wij (mijn vrouw en ik) denken er over een huis (vrijstaand 150 M2>) te kopen (wellicht nog niet hét moment aangezien wij verwachten dat huizenprijzen de komende jaren nog flink gaan dalen, maar dat is weer een andere discussie...).
Een "gewoon" rijtjeshuis heeft niet zo onze voorkeur, dus na wat omzwervingen zijn wij uitgekomen bij een (gemeentelijk) monumentje met veel mogelijkheden en geheel in te richten naar eigen smaak (lees: makelaarstaal voor een pand waar de afgelopen 40 jaar niets aan gedaan is), ernstig renoveren dus.
Nu ben ik redelijk handig en heb ik (semi-onvrijwillig) zeeën van tijd, dus ik zou (met wat hulp van kennissen die écht handig zijn) het grootste deel van de renovatie zelf kunnen uitvoeren, maar om me nu hals over kop te storten in een ongewis avontuur (van zomaar een jaar of 2), dat lijkt ons niet zo slim.
We zijn dus verder gaan kijken naar huizen van een wat recentere datum, maar onze conclusie is eigenlijk dat huizen ouder dan 20 jaar (bijna) hopeloos verouderd zijn.
Toegegeven, je kan in huizen uit pak 'm weg 1980 gewoon "overleven", maar om nu 300K uit te geven aan een huis met matige isolatie, elektrische installatie, een CV installatie die binnen een jaar of 3 aan vervanging toe is, dubbel glas over een jaar of 5 enz. enz., dat zit ons niet helemaal lekker.
Je zou haast kunnen concluderen dat het niet veel uitmaakt (excessen daargelaten) of een huis nu een eeuw oud is, of 20 jaar, wil je op de toekomst voorbereid zijn (en dan denk ik vnl. aan isolatie i.v.m. de energieprijzen en de aankomende(?) dwang van de overheid in die richting), en niet om de 3 jaar een volgende stap in het renovatieproces willen zetten, dan is een enorme renovatie onontkoombaar.
Dus mijn vraag: is die conclusie aannemelijk? of zijn wij zodanig verblind (met de daarbij optredende symptomen als: wegredeneren, pardonneren en justificeren) door een schattig monumentje dat wij beter kunnen kiezen voor vrijwillige onder curatele stelling?
Een "gewoon" rijtjeshuis heeft niet zo onze voorkeur, dus na wat omzwervingen zijn wij uitgekomen bij een (gemeentelijk) monumentje met veel mogelijkheden en geheel in te richten naar eigen smaak (lees: makelaarstaal voor een pand waar de afgelopen 40 jaar niets aan gedaan is), ernstig renoveren dus.
Nu ben ik redelijk handig en heb ik (semi-onvrijwillig) zeeën van tijd, dus ik zou (met wat hulp van kennissen die écht handig zijn) het grootste deel van de renovatie zelf kunnen uitvoeren, maar om me nu hals over kop te storten in een ongewis avontuur (van zomaar een jaar of 2), dat lijkt ons niet zo slim.
We zijn dus verder gaan kijken naar huizen van een wat recentere datum, maar onze conclusie is eigenlijk dat huizen ouder dan 20 jaar (bijna) hopeloos verouderd zijn.
Toegegeven, je kan in huizen uit pak 'm weg 1980 gewoon "overleven", maar om nu 300K uit te geven aan een huis met matige isolatie, elektrische installatie, een CV installatie die binnen een jaar of 3 aan vervanging toe is, dubbel glas over een jaar of 5 enz. enz., dat zit ons niet helemaal lekker.
Je zou haast kunnen concluderen dat het niet veel uitmaakt (excessen daargelaten) of een huis nu een eeuw oud is, of 20 jaar, wil je op de toekomst voorbereid zijn (en dan denk ik vnl. aan isolatie i.v.m. de energieprijzen en de aankomende(?) dwang van de overheid in die richting), en niet om de 3 jaar een volgende stap in het renovatieproces willen zetten, dan is een enorme renovatie onontkoombaar.
Dus mijn vraag: is die conclusie aannemelijk? of zijn wij zodanig verblind (met de daarbij optredende symptomen als: wegredeneren, pardonneren en justificeren) door een schattig monumentje dat wij beter kunnen kiezen voor vrijwillige onder curatele stelling?
